fəryad

is. <fars.> Acı-acı bağırma; nalə, fəğan, ah-nalə, vaveyla. Oğlunu itirmiş ananın fəryadı. – İnilti, qışqırıq, ah, fəryad, gülüş; Bürüyüb aləmi, dönüb tufana. M. R.. Bu insan fəryadına; Baxdıqca nələr düşür; Hər baxanın yadına. B. V.. Fəryad etmək (qoparmaq, çəkmək, qılmaq) – acı-acı bağırmaq, ah-nalə etmək, fəğan etmək. Həqiqət hal, hər həftə fəryad etmək də yaxşı deyil. N. N.. Gəlin. . . acı bir fəryad çəkib özündən getdi. M. C.. // məc. İnləmək, ağlamaq, sızlamaq. Axır günün əvvəl eyləyib yad; Axıtdı sirişkü qıldı fəryad. F.. Külək uğuldadıqca çinarın qurumuş yarpaqları fəryad qoparırdı. Ə. Vəl.. Üç addım o tərəfdə kiçik bir qız fəryad edir. Ə. M.. Fəryada gəlmək – bax fəryad etmək. Ələmi-layətənahinin əlindən, Hadi; Yeri vardır nə qədər gəlsən əgər fəryadə. M. H.. // Qışqırıq, bağırtı, çığırtı. Xəstənin fəryadı. – İçəridən boğuq bir səs gəldi, ani bir fəryad duyuldu. Ç.. Fəryad qoparmaq (etmək) – qışqırmaq, bağırmaq, çığırtı salmaq. // İmdada, köməyə çağırış səsi. Fəryadına yetişən olmadı. – Heç kəs Nəbinin səsini, naləsini, fəryadını eşitmirdi. . Ə. Abasov.